شناخت خداوند و عبادت او<br><br>«اَيّهَا النّاسُ! إِنّ اللّهَ جَلّ ذِکْرُهُ مَا خَلَقَ الْعِبَادَ إِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَإِذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإِذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبَادَتِهِ عَنْ عِبَادَةِ مَا سِوَاهُ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «اي مردم! خداوند بندگان را آفريد تا او را بشناسند، آن‏گاه که او را شناختند، پرستش کنند و آن‏گاه که او را پرستيدند، از پرستش غير او بي‏ نياز شوند».<br><br>(بحار الانوار، ج ۵ ص ۳۱۲ ح۱ )<br><br>۲. يافتن خداوند<br><br>«مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَ مَا الّذِي فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ؟».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «پروردگارا! آن که تو را نيافت، چه يافت و آن که تو را يافت، چه از دست داد؟».<br><br>(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳ )<br><br>۳. خداوند، مراقب انسان‏<br><br>«عَمِيَتْ عَيْنٌ لاَ تَرَاکَ عَلَيْهَا رَقِيباً».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «چشمي که تو را مراقب خويش نبيند، کور است».<br><br>(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳ )<br><br>۴. عبادت تجار، بندگان و آزادگان‏<br><br>«إِنّ قَوْماً عَبَدُوا اللّهَ رَغْبَةً فَتِلْکَ عِبَادَةُ التّجّارِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ رَهْبَةً فَتِلْکَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ وَ إِنّ قَوْمَاً عَبَدُوا اللّهَ شُکْراً فَتِلْکَ عِبَادَةُ الاَحْرَارِ وَ هِيَ اَفْضَلُ الْعِبَادَةِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «گروهي خدا را از روي ميل به بهشت عبادت مي‏کنند، که اين عبادت تجارت‏کنندگان است و گروهي خدا را از ترس دوزخ مي‏پرستند و اين عبادت بردگان است، و گروهي خدا را به سبب شايستگي مي‏پرستند، و اين عبادت آزادگان است که برترين عبادت است».<br><br>(تحف العقول، ص ۲۷۹ ح۴ )<br><br>۵. پاداش عبادت حقيقي خداوند<br><br>«مَنْ عَبَدَ اللّهَ حَقّ عِبَادَتِهِ آتاهُ اللّهُ فَوْقَ اَمَانِيهِ وَ کِفَايَتِهِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «هرکس حق معبوديت خدا را به‏جا آورد، خداوند بيش از حدّ انتظار و کفايتش به او عطا مي‏ کند».<br><br>(بحار الانوار، ج ۶۸ ص ۱۸۴ ح۴۴ )<br><br>۶. زيان‏کار<br><br>«لَقَدْ خَابَ مَنْ رَضِيَ دُونَکَ بَدَلاً».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «هرکس به غير تو دل ببندد، زيان کرده است».<br><br>(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۱۶ ح۳ )<br><br>۷. ستايشگران خداوند<br><br>«مَا خَلَقَ اللّهُ مِنْ شَيْ‏ءٍ إِلا وَ لَهُ تَسْبِيحٌ يَحْمَدُ بِهِ رَبّهُ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «خداوند هيچ موجودي را نيافريد، جز آن‏که براي او تسبيحي قرارداد تا با آن خدا را ستايش کند».<br><br>(بحار الانوار، ج ۶۱ ص ۲۹ ح۸ )<br><br>۸. دوستي خداوند، سرمايه انسان‏<br><br>«خَسِرَتْ صَفْقَةُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبّکَ نَصِيباً».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «پروردگارا! کسي که از محبّت خود بهره‏مندش نکردي، زيان کرده است».<br><br>(بحار الانوار، ج ۹۵ ص ۲۲۶ ح۳ )<br><br>۹. اشک چشم و ترس دل، رحمت خداوند<br><br>«بُکَاءُ الْعُيُونِ وَ خَشْيَةُ الْقُلُوبِ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «گريستن چشم‏ها و ترسيدن قلب‏ها، رحمتي از جانب خداست».<br><br>(مستدرک الوسائل، ج ۱۱ ص ۲۴۵ ح۳۵ )<br><br>۱۰. دوستي اهل بيت سبب ريزش گناهان‏<br><br>«إِنّ حُبّنَا لَتُسَاقِطُ الذّنُوبَ کَمَا تُسَاقِطُ الرّيحُ الْوَرَقَ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «محبّت ما اهل بيت سبب ريزش گناهان است، چنان‏که باد، برگ درختان را مي‏ريزد».<br><br>(حياة الامام الحسين، ج ۱ ص۱۵۶ )<br><br>۱۱. اهل بيت(ع)، معلمان ملائکه‏<br><br>«اَيّ شَيْ‏ءٍ کُنْتُمْ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ اللّهُ عَزّوَجَلّ آدَمَ (ع)؟ قَالَ کُنّا اَشْبَاحَ نُورٍ نَدُورُ حَوْلَ عَرْشِ الرّحْمنِ فَنُعَلّمُ لِلْمَلاَئِکَةِ التّسْبِيحَ وَ التّهْلِيلَ وَ التّحْمِيدَ».<br><br>از امام حسين (ع) پرسيده شد: «قبل از اين‏که خداوند عزّوجل آدم (ع) را خلق کند، شما چه چيزي بوديد؟ فرمود: ما شبح‏هايي از نور بوديم که بر گرد عرش خدا مي‏چرخيديم و به ملائکه درس تسبيح و توحيد و ستايش خدا را مي‏آموختيم».<br><br>(بحار الانوار، ج ۵۷ ص ۳۱۱ ح۱ )<br><br>۱۲. اهل‏بيت(ع)، اهل سرّ خدا<br><br>«نَحْنُ الّذِينَ عِنْدَنَا عِلْمُ الْکِتَابِ وَ بَيَانُ مَا فِيهِ وَ لَيْسَ عِنْدَ اَحَدٍ مِنْ خَلْقِهِ مَا عِنْدَنَا لاَِنّا اَهْلُ سِرّ اللّهِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «ما کساني هستيم که علم قرآن، و بيان آنچه در آن است، نزد ماست، و آنچه در نزد ماست نزد هيچ‏يک از آفريدگان خدا نيست، زيرا ما محرم راز خداييم».<br><br>(بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۱۸۴ ح۱۱ )<br><br>۱۳. مخلوقات، مأمور به اطاعت از اهل بيت(ع)<br><br>«وَ اللّهِ مَا خَلَقَ اللّهُ شَيْئاً إِلا وَ قَدْ اَمَرَهُ بِالطّاعَةِ لَنَا».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «سوگند به خدا که خداوند هيچ موجودي را نيافريد، مگر آن‏که او را به اطاعت از ما، امر کرد».<br><br>(بحار الانوار، ج ۴۴ ص ۱۸۱ ح۱ )<br><br>۱۴. دوستي اهل بيت(عليهم السلام)<br><br>«مَنْ اَحَبّنَا کَانَ مِنّا اَهْلَ الْبَيتِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «کسي که ما را دوست بدارد، از ما اهل بيت است».<br><br>(نزهة النّاظر و تنبيه الخاطر، ص ۸۵ ح۱۹ )<br><br>۱۵. تهيدستي و کشته شدن شيعيان‏<br><br>«وَ اللّهِ الْبَلاَءُ وَ الْفَقْرُ وَ الْقَتْلُ اَسْرَعُ إِلَي مَنْ اَحَبّنَا مِنْ رَکْضِ الْبَرَاذِينِ، وَ مِنَ السّيْلِ إِليَ صِمْرِهِ».<br><br>امام حسين (ع) فرمود: «به خدا سوگند، فقر و قتل به سوي دوستان ما، از حرکت اسبان تيزپا و جريان سيل در مسيرش، سريعتر است».<br><br>(بحار الانوار، ج ۶۴ ص ۲۴۹ ح۸۵ )